تعاریف و مقررات حمل و نقل زمینی | 7 ماده حمل و نقل زمینی

 

سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای به منظور تعاریف و مقررات حمل و نقل زمینی ماده های زیر را تعریف کرده است.

ماده یک حمل و نقل زمینی

معانی کلمات و اصطلاحات به کار رفته در این مقررات به شرح ذیل می باشد:

الف) وسیله نقلیه

وسایل موتوری و غیر موتوری که برای جابه جایی انسان و کالا در راه به کار می رود.

ب) خودرو

هر نوع وسیله‌ی نقلیه قابل حرکت در راه ها که نیروی محرکه آن از موتور باشد، به استثنای وسایل نقلیه ریل رو.

پ) کامیون

وسیله نقلیه موتوری باری که قسمت بارگیر آن به صورت پیوسته به شاسی متصل است و ظرفیت وسیله نقلیه با بار بیشتر از 6 تن باشد.

در این لینک اطلاعات خوبی در مورد تناژ بار به دست میارید.

قانون تناژ بار | تناژ مجاز 1400

ت) کامیون کشنده

وسیله نقلیه باری است که یدک و یا نمیه یدک را به دنبال خود کشیده و به حرکت در می آورد.

ث) کامیون فوق سنگین

انواع خودرو و ادوات مربوط است که توانایی حمل محمولات و زین با وزن ناخالص بالاتر از 40 تن و حجیم را داشته باشد.

ج) وسیله نقلیه مفصل دار

وسیله نقلیه‌ای است که شامل یک کشنده و با وسیله نقلیه موتوری و یک یدک یا نیمه یدک متصل به آن باشد.

چ) تریلی

وسیله نقلیه مفصل داری است که شامل کشنده و نیمه یدک متصل به آن می باشد.

ح) اتوبوس

وسیله نقلیه مسافربری که حداکثر ظرفیت سرنشین آن براساس استاندار حداقل فضای مورد نیاز سرنشین در نظر گرفته شده باشد.

خ) محور ( اکسل )

سیستم و یا قسمتی از وسیله نقلیه می باشد که چرخ های وسیله نقلیه به دو طرف آن متصل شده اند.

حمل و نقل زمینی

د) گروه محوری

به یک یا چند محور از وسیله نقلیه که در کنار یکدیگر قرار گرفته و دارای سیستم تعلیق مشترک بوده و فاصله آن ها از یکدیگر کمتر از 2 متر باشند گروه محوری می گویند.

ذ) بار محوری

فشار یا نیروی وزن وارده از سوی هر یک از محور های وسیله نقلیه بر سطح راه را بار محوری گویند.

ر) ظرفیت وسیله نقلیه حمل و نقل زمینی

حداکثر وزن بار با تعداد مسافری که از طرف کارخانه سازنده با تایید وزارت صنعت، معدن و تجارت برای وسیله نقلیه تعیین و در کارت مشخصات وسیله نقلیه درج می گردد.

ز) وزن خالص ( بدون بار )

عبارت است از وزن وسیله نقلیه بدون راننده و مسافر و بار ولی با مخزن پر از سوخت و با ابزارآلاتی که به طور معمول وسیله نقلیه همراه دارد.

ژ) وزن ناخالص ( GVW )

حداکثر وزن وسیله نقلیه به اضافه وزن بار و یا مسافر آن.

س) وزن ترکیبی ( GCW )

حداکثر وزن قابل کشش ( وزن ناخالص وسیله نقلیه + وزن ناخالص یدک ) توسط وسیله نقلیه باربری.

ش) یدک ( تریلر )

عبارت از وسیله نقلیه ای است که با یک وسیله نقلیه موتوری کشیده می شود.

حمل و نقل زمینی

ص) نیمه یدک ( نیمه تریلر )

عبارت از یدکی است که به یک وسیله نقلیه دیگر به طوری متصل می گردد که بخشی از وزن بار آن بر روی کامیون یا کامیون های کشنده قرار گرفته و حمل می شود.

ض) کد وسیله نقلیه

کد وسیله ملاک طبقه بندی وسایل نقلیه می باشد بدین صورت که دو رقم اول نوع و تعداد محور وسیله نقلیه (4 اتوبوس، 5 کامیون و 6 کشنده)، دو رقم بعدی در وسایل نقلیه مفصل دار نوع و تعداد محور یدک و نیمه یدک متصل به آن (7 یدک و 8 نیمه یدک) و دو رقم آخر تعداد کل چرخ های وسیله نقلیه می باشد.

ط) حروف لاتین همراه با کد وسیله نقلیه در جداول حمل و نقل زمینی

حرف R نشان دهنده لزوم دارا بودن لاستیک رادیال با عرض حداقل 36/5 سانتی متری برای محورهای دو چرخ.

حرف S نشان دهنده این است که وسیله نقلیه دارای دو محور در گروه راهنما می باشد.

حرف W نشانگر آن است که محور های عقب تریلر دارای یک محور دو چرخ می باشد.

حرف L به معنی آن است که فاصله دو محور کنار هم در تریلر بیشتر از دو متر می باشد.

حروف A,B,C,D : معرف گروه های محوری مختلف وسایل نقلیه می باشند.

 ماده 2 حمل و نقل زمینی

ابعاد مجاز تردد وسایل نقلیه در راه های کشور به شرح زیر می باشد:

الف: طول

حداکثر طول مجاز تردد آزاد وسایل نقلیه باری با بار و مسافری در راه ها به شرح جدول شماره 1 تعیین می گردد.

حمل و نقل زمینی

توضیح : حداکثر طول مندرج در جدول بزرگترین طول از ابتدا تا انتهای وسیله نقلیه با بار آن می باشد.

تبصره : حداکثر میزان جلوآمدگی بار از مرکز اولین محور وسیله نقلیه 1/50 متر و حداکثر میزان بیرون ماندگی بار از مرکز آخرین محور وسیله نقلیه در کامیون ها 3 متر و در تریلی ها 5 متر می باشد.

وسیله نقلیه ای که میزان بیرون ماندگی و یا جلوآمدگی بار آن ها بیش از مقادیر فوق باشد، تردد آنها تحت هر شرایطی در راه های کشور ممنوع می باشد.

ب: عرض

حداکثر عرض مجاز تردد آزاد در راه ها برای کلیه وسایل نقلیه باری با بار و مسافری بدون در نظر گرفتن آیینه ها و چراغ های جانبی 2/6 متر می باشد.

ماده 3 حمل و نقل زمینی

اوزان مجاز تردد وسایل نقلیه در راه های کشور به شرح ذیل تعیین می گردد.

الف: بار محوری

حداکثر فشار وارده از محور های وسایل نقلیه ( باربری و مسافربری ) بر سطح راه نباید از حدود جدول شماره 2 تجاوز نماید:

حمل و نقل زمینی

در صورتی که فاصله مرکز تا مرکز دو محور از یکدیگر بیش از دو متر باشد هر محور به عنوان محور منفرد در نظر گرفته می شود.

لاستیک محور هایی از گروه های منفرد، زوج و تریوله که دارای دو چرخ در هر محور هستند باید از نوع رادیال با عرض حداقل 36/5 سانتی متر باشد در غیر این صورت به ازای هر محور یک تن از وزن مجاز گروه محوری کسر خواهد شد.

تبصره : حداکثر میزان بیرون ماندگی بار از عرض بارگیر وسایل نقلیه نباید از هر طرف بیش از 30 سانتی متر باشد.

ارتفاع : حداکثر ارتفاع مجاز تردد در راه های کشور بجز محور های هراز و چالوس برای کلیه وسایل نقلیه باری با بار و مسافری از سطح زمین تا بالاترین قسمت بار یا وسیله نقلیه 4/5 متر می باشد.

تبصره: در صورتی که در محور هایی محدودیت ارتفاعی ایجاد گردد و ارتفاع مجاز تردد در آن محور ها کاهش یابد مراتب از طریق سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای اطلاع رسانی خواهد گردید.

در ادامه با ما همراه باشید تا ماده های دیگر حمل و نقل زمینی را بررسی کنیم.

 

 

 

حقوق و تکالیف متصدی حمل و نقل در ماده 112 تا 131 قانون تجارت مشخص شد

 

قانون تجارت

مصوب 13 اردیبهشت ماه 1311 شمسی (‌کمیسیون قوانین عدلیه)
‌باب اول
‌تجار و معاملات تجارتی

به موجب قانون 30 فروردین 1310:

وزیر عدلیه مجاز است لوایح قانونی را که به مجلس شورای ملی پیشنهاد می‌نماید پس از تصویب کمیسیون‌قوانین عدلیه به موقع اجرا گذارده و پس از آزمایش آن ها در عمل نواقصی را که در ضمن جریان ممکن است معلوم شود رفع و قوانین مزبوره را تکمیل‌نموده.

ثانیاً برای تصویب به مجلس شورای ملی پیشنهاد نماید:

بنابراین (‌قانون تجارت) مشتمل بر ششصد ماده که در تاریخ سیزدهم اردیبهشت ماه

یک‌هزار و سیصد و یازده شمسی (1311/2/13) به تصویب کمیسیون قوانین عدلیه مجلس شورای ملی رسیده است قابل اجراست.

متصدی حمل و نقل

ماده 112

متصدی حمل و نقل مکلف است کالا را به طور سالم به مقصد برساند.

اگر کالا تلف یا گم شود، متصدی حمل و نقل مسئول قیمت کالا در روز پرداخت و خسارات آن است، مگر اینکه ثابت کند تلف یا گم شدن کالا به جنس آن و یا تقصیر فرستنده و یا گیرنده منسوب است و یا ناشی از دستورات و یا اطلاعاتی بوده که یکی از آنها داده اند و یا به حوادث خارجی غیر قابل پیش بینی غیرقابل رفع مستند است.

طرفین می توانند در قرارداد برای میزان خسارت، مبلغی بیشتر از قیمت کل کالا را معین کند اما شرط تحدید خسارت به کمتر از قیمت کالا باطل است.

ماده 113

اگر بسته بندی کالا عیب ظاهری داشته باشد و متصدی حمل و نقل تیز کالا را بدون قید عدم مسئولیت قبول کند، مسئول خسارت است.

ماده 114

متصدی حمل و نقل مطابق این قانون مسئول خساراتی است که در مدت حمل ونقل واقع می شود، اعم از اینکه خود مباشر حمل و نقل باشد یا متصدی حمل و نقل دیگری را مأمور کرده باشد.

در صورت اخیر متصدی حمل ونقل حق رجوع به حمل کننده ویا متصدی حمل ونقل فرعی را دارد.

تبصره

متصدی حمل و نقل فرعی متصدی حمل و نقلی است که اجرای قرارداد حمل و نقل یا اجرای بخشی از آن توسط متصدی حمل و نقل اصلی به او واگذار شده است.

ماده 115

در مورد خسارات ناشی از تأخیر تسلیم، عیب و یا نقص کالا، متصدی حمل و نقل در حدود ماده 112 این قانون مسئول است.

میزان خسارات مذکور نباید از خسارات ناشی از تلف تمام کالا تجاوز کند، مگر اینکه در قرارداد، خلاف این ترتیب مقرر شده باشد.

تبصره 1

تأخیر در تسلیم هنگامی رخ می دهد که کالا در مدت یا تاریخ مورد توافق و در صورت فقدان چنین توافقی، در مدت متعارفی که با توجه به اوضاع و احوال از متصدی مواظب انتظار می رود یا قبل از آن، به گیرنده تسلیم نشده باشد.

تبصره 2

اگر از موعد تحویل کالا مطابق تبصره 1 این ماده بیش از 60 روز سپری شده و کالا به گیرنده تحویل نشده باشد، مدعی خسارت می تواند آن را تلف یا گمشده فرض کند.

ماده 116

چنانچه کالا بدون هیچ قیدی توسط گیرنده قبول و کرایه آن تأدیه شود، هیچ دعوایی علیه متصدی حمل و نقل جز در مورد تدلیس ویا تقصیر سنگین پذیرفته نمی‌شود.

با این حال، متصدی حمل و نقل مسئول خسارات غیر ظاهر است، مشروط بر اینکه گیرنده، آن خسارت را به فوریت پس از مشاهده به متصدی حمل ونقل اطلاع دهد.

این اطلاعیه باید حداکثر تا سی روز بعد از تحویل گرفتن کالا ارسال شود.

ماده 117

متصدی حمل و نقل باید به محض رسیدن کالا به مقصد، گیرنده را مطلع کند.

متصدی حمل و نقل

ماده 118

اگر گیرنده کالا را قبول نکند یا در دسترس نباشد و یا مخارج و سایر مطالبات متصدی حمل ونقل بابت حمل کالا مطابق قرارداد تأدیه نشود، متصدی حمل ونقل باید مراتب را به فرستنده اطلاع دهد و کالا را به طور موقت نزد خود به عنوان امانت نگهدارد یا نزد ثالثی به امانت گذارد.

در این موارد، هزینه های ناشی از این امر بر عهده فرستنده است و متصدی حمل و نقل مسئول خسارات ناشی از نقص و عیب نیست، مگر آنکه تقصیر او ثابت شود.

ماده 119

گیرنده ای که بدواً از گرفتن کالا امتناع کرده است می تواند از متصدی حمل و نقل بخواهد که کالا را به وی تحویل دهد، مگر آنکه در این مدت فرستنده دستور مخالفی صادر کرده باشد.

ماده 120

اگر فرستنده و یا گیرنده، در فروض موضوع ماده 118 این قانون، در مدت مناسبی تکلیف کالا را معین نکنند یا هزینه‌هایی که برای کالا شده است از قیمت آن بیشتر شود، متصدی حمل و نقل می‌تواند و در صورتی که منافع صاحب کالا اقتضاء می کند، مکلف است آن را از طریق موسسه حراجی بفروشد.

ماده 121

اگر کالا در معرض ضایع شدن سریع باشد، متصدی حمل و نقل باید به فوریت کالا را از طریق مؤسسه حراجی بفروشد.

ماده 122

مسئولیت متصدی حمل و نقل کالا از لحظه ای شروع می شود که کالا در مبدأ حمل در اختیار او، نماینده با قائم مقام وی قرار می گیرد و تا زمانی که در مقصد در اختیار گیرنده، نماینده یا قائم مقام وی قرار داده شود ادامه دارد.

ماده 123

مهلت اقامه دعاوی خسارت علیه متصدی حمل ونقل، جز در موارد تدلیس و تقصیر سنگین، یکسال است.

مبدأ این مدت در مورد تلف یا گم شدن کالا با تأخیر در تسلیم، روزی است که کالا باید در آن روز به گیرنده تسلیم می گردید و در مورد سایر خسارات وارد شده به کالا، روزی است که مال به گیرنده تسلیم شده است.

ماده 124

متصدی حمل و نقل مسئول جبران کلیه خسارات جانی مسافران است، مگر اینکه ثابت کند خسارت به خود مسافر و یا حوادث خارجی غیرقابل پیش بینی غیرقابل رفع مستند است.

در مورد خسارات وارد شده بر کالاهای مسافران رعایت مواد 112 تا 119 و 123 این قانون الزامی است.

ماده 125

فرستنده کالا باید موارد زیر را به مسئولیت متصدی حمل و نقل اطلاع دهد:

  • هویت و نشانی دقیق گیرنده
  • نشانی دقیق محل تحویل کالا
  • تعداد بسته ها و روش بسته بندی
  • وزن و محتوای بسته ها
  • زمان مقرر برای تسلیم کالا به گیرنده
  • مسیر حمل کالا
  • فهرست اشیای گرانبها و قیمت آنها
  • چنانچه کالا در طول مدت حمل نیاز به مراقبت مخصوص داشته باشد، مانند کالاهای خطرناک، آتش زا، تبخیر شونده، فاسدشدنی، خورنده و حیوانات، خطرات احتمالی ناشی از حمل و نیز دستورهای لازم برای نگهداری و حمل آنها
  • اسناد لازم برای حمل کالا در صورت اقتضاء

ماده 126

خسارات ناشی از عدم اطلاع موارد مذکور در ماده 125 این قانون یا اطلاع رسانی نادرست آنها با رعایت موارد زیر بر عهده فرستنده است.

  1. در خصوص بند 8 ماده 125 این قانون اگر متصدی از خطرات حمل کالا مطلع بوده یا عرفا باید مطلع باشد نمی تواند به عدم اطلاع رسانی فرستنده استناد نماید.
  2. اگر فرستنده مسیر معینی را برای حمل تعیین نکرده باشد متصدی حمل و نقل باید بهترین مسیر را انتخاب کند و در غیر این صورت و نیز در صورتی که خلاف مسیر معین شده را بپیماید مسئول خسارات وارده است مگر آنکه اثبات نماید منافع فرستنده تغییر مسیر را ایجاب می نموده و در آن زمان امکان أخذ دستور جدید برایش مقدور نبوده است.
  3. چنانچه استنادی برای حمل کالا لازم باشد، فرستنده مکلف است این اسناد را در اختیار متصدی قرار دهد. مسئولیت نقص اسناد مذکور یا عدم مطابقت آن با فرستنده است. با این حال اگر متصدی از نقص یا عدم مطابقت اسناد مذکور مطلع بوده یا عرفا باید مطلع باشد نمی تواند به کامل نبودن یا اطلاع ندادن فرستنده استناد نماید.

ماده 127

فرستنده باید کالا را به طرز مناسب بسته بندی کند و عهده دار خسارت ناشی از عیوب بسته بندی است، ولی خسارات ناشی از بارگیری، بارچینی و تخلیه نادرست بر عهده متصدی حمل و نقل است.

ماده 128

تا زمانی که کالا در تصرف متصدی حمل و نقل است، فرستنده می تواند آن را با پرداخت مخارج و خساراتی که متصدی حمل ونقل متحمل شده است، مسترد کند.

همچنین تا زمانی که کالا در تصرف متصدی حمل و نقل است، فرستنده می تواند توقف حمل یا تغییر مقصد یا تغییر گیرنده کالا را دستور دهد، به شرطی که نسخه اول بارنامه که دربردارنده دستورهای جدید است به متصدی ارائه شده و هزینه دستورهای جدید نیز پرداخت با تضمین گردد.

در این صورت متصدی مکلف به رعایت دستورهای صادر شده است، مشروط بر اینکه امکان اجرای دستورهای مذکور وجود داشته باشد و لطمه ای به حقوق فرستندگان و گیرندگان سایر کالاهایی که با همان کالاهای دستوردهنده حمل میشوند نزند و موجب تقسیم کالاها نشود.

ماده 129

براساس این ماده در موارد زیر فرستنده نمی تواند از حق مذکور در ماده 128 این قانون استفاده کند:

  • بارنامه به گیرنده تسلیم شده باشد.
  • مسئولیت متصدی حمل و نقل به فرستنده کالا رسیدی داده باشد و فرستنده نتواند آن را مسترد کند.
  •  در صورتی که متصدی حمل و نقل به گیرنده اعلام کرده باشد که کالا به مقصد رسیده و باید آن را تحویل گیرد.
  • گیرنده، پس از رسیدن کالا به مقصد، تسلیم آن را تقاضا کرده باشد.
  • در بارنامه قید شده باشد که حق در اختیار گرفتن کالا به گیرنده منتقل شده است.

متصدی حمل و نقل

 ماده 130

متصدی حمل و نقل در موارد مذکور در ماده 129 این قانون باید مطابق دستور گیرنده عمل کند.

با این حال در بند 2 ماده مذکور، مادام که کالا به مقصد نرسیده است، متصدی حمل ونقل نباید از دستور گیرنده تبعیت کند، مگر اینکه رسید مذکور به گیرنده تسلیم شده باشد و گیرنده آن را به متصدی حمل ارائه کند.

همچنین چنانچه گیرنده از گرفتن کالا امتناع ورزد، فرستنده بدون اینکه مجبور به ارائه نسخه اول بارنامه باشد، حق موضوع ماده 128 این قانون را خواهد داشت.

در این صورت گیرنده ای که از گرفتن کالا امتناع کرده است می تواند از متصدی بخواهد که کالا را تحویل وی دهد مگر آنکه در این مدت فرستنده دستور مخالفی صادر کرده باشد.

ماده 131

اگر گیرنده میزان مخارج و سایر وجوهی را که متصدی حمل و نقل بابت حمل کالا مطالبه می کند قبول نکند، حق ندارد تسلیم کالا را تقاضا کند، مگر اینکه مبلغ مورد اختلاف را تا ختم اختلاف در صندوق دادگستری تودیع کند.

چنانچه مبلغ مطالبه شده نامتعارف باشد، دادگاه به تقاضای گیرنده بر اساس توافقات دو طرف، مقررات و یا عرف تجارتی مبلغ لازم التودیع را مشخص می کند.

ماده 132

در هر موردی که بین متصدی حمل و نقل و گیرنده اختلافی باشد، دادگاه صالح می تواند به تقاضای یکی از طرفین دستور دهد که کالا تا ختم دادرسی نزد شخص ثالثی به امانت گذاشته یا در صورت ضرورت فروخته شود.

تودیع یا فروش باید پس از تنظیم صورت مجلسی حاکی از وضع کالا و یا ضرورت فروش عند الاقتضاء انجام گیرد.

با پرداخت تمام مخارج و وجوهی که بابت کالا ادعا می شود یا سپردن آن به صندوق دادگستری می توان از فروش کالا جلوگیری کرد. چنانچه مبلغ مطالبه شده نامتعارف باشد، دادگاه به تقاضای گیرنده بر اساس توافقات دو طرف مبلغی را که تودیع آن لازم است، مشخص می کند.

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره ماده های  393 و 386 قانون تجارت مطالب زیر را مطالعه کنید.

ماده 393 قانون تجارت | مرور زمان اقامه دعوا علیه متصدی حمل و نقل

ماده 386 قانون تجارت | مسئولیت متصدی حمل و نقل به جبران خسارت